fbpx
ΓΙΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΚΑΛΕΣΤΕ :   ΑΘΗΝΑ  210 6962600, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  2310 372600
ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ! 14 501

Αθλητικές κακώσεις του ποδιού σε δροµείς

Του Αντώνιου Παρτσινέβελου Βιοκλινική Αθηνών

Tο τρέξιµο αποτελεί µία από τις δηµοφιλέστερες µορφές άσκησης που ακολουθείται συστηµατικά από εκατομμύρια ανθρώπους. Στην Αµερική περισσότεροι από 40 εκατοµµύρια άνθρωποι τρέχουν συστηµατικά, από τους οποίους 10 εκατοµµύρια τουλάχιστον 100 ηµέρες τον χρόνο.

Αν και το τρέξιµο αποτελεί µια ωφέλιµη άσκηση για την υγεία, σχετίζεται µε αυξηµένο κίνδυνο τραυµατισµών.

Περισσότεροι από τους µισούς δροµείς ετησίως αναφέρουν κάποια κάκωση. Η κάκωση αυτή συµβαίνει έπειτα από συγκεκριµένο τραυµατισµό ή από υπέρχρηση (επαναλαµβανόµενοι µικροτραυµατισµοί).

Συχνότητα εµφάνισης

Αθλητικές κακώσεις του κάτω άκρου συµβαίνουν κατά µέσο όρο περίπου στους µισούς δροµείς. Πιο συχνά οι κακώσεις συµβαίνουν σε δροµείς που τρέχουν σχεδόν καθηµερινά (6 µέρες την εβδοµάδα) και 30 µίλια (48 χλµ.) ή περισσότερα κάθε εβδοµάδα.

Συχνότερες είναι:

  • οι κακώσεις του γόνατος (επιγονατιδοµηριαία άρθρωση)
  • οι θλάσεις της γαστροκνηµίας (γάµπας)
  • των οπίσθιων µηριαίων
  • οι κακώσεις της κνήµης (medial tibial stress syndrome)
  • η τενοντίτιδα του αχιλλείου
  • το σύνδροµο της λαγονοκνηµιαίας ταινίας
  • η πελµατιαία απονευρωσίτιδα
  • τα κατάγµατα κόπωσης των µεταταρσίων και της κνήµης

Το 2008 σε 11.000 συστηµατικούς δροµείς περισσότεροι από 1 στους 10 παρουσίασαν πόνο στο ισχίο ή οσφυαλγία.

Οι άνδρες µαραθωνοδρόµοι αναφέρουν περισσότερο προβλήµατα µε τους οπίσθιους µηριαίους και τη γαστροκνηµία, ενώ οι αντίστοιχες γυναίκες έχουν περισσότερο προβλήµατα µε το ισχίο.

Επίσης, το τρέξιµο αποτελεί συχνή αιτία τραυµατισµών στους στρατιώτες.

Ποιες συνθήκες και ποιοι παράγοντες προδιαθέτουν  για τραυµατισµό;

  • Όταν ο δροµέας διανύει µεγάλες χιλιοµετρικές αποστάσεις ή αυξήσει απότοµα -και όχι σταδιακά- τις αποστάσεις κατά την άσκηση
  • Το τρέξιµο σε σκληρό έδαφος (τσιµέντο)
  • Όταν υπάρχει ιστορικό παλαιότερου τραυµατισµού
  • Η ανεπαρκής αποκατάσταση έπειτα από κάποιο τραυµατισµό προδιαθέτει σε νέα κάκωση
  • Όταν ο δροµέας δεν αποφύγει τους παράγοντες που οδήγησαν σε κάποιο τραυµατισµό, αυξάνεται η πιθανότητα νέου τραυµατισµού
  • Η παχυσαρκία
  • Η ηλικία
    Τα αποτελέσµατα ως προς την ηλικία που συµβαίνουν περισσότερες κακώσεις είναι αµφιλεγόµενα. Υπάρχει µελέτη που υποστηρίζει ότι περισσότερες κακώσεις συµβαίνουν σε ηλικία άνω των 50 ετών, ενώ µικρότερος κίνδυνος παρατηρείται σε ηλικίες κάτω των 30 ετών. Ωστόσο, σε άλλη µελέτη φαίνεται ότι οι δροµείς > 40 ετών διατρέχουν µικρότερο κίνδυνο τραυµατισµών, ενώ, αντίθετα, αυξηµένος είναι ο κίνδυνος σε ηλικίες < 34 ετών. 
  • Η κοιλοποδία(αυξηµένη ποδική καµάρα)
  • Η ανισοσκελία
    Σηµασία έχει περισσότερο αν η ανισοσκελία επηρεάζει τη βάδιση, παρά ο ίδιος ο βαθµός της ανισοσκελίας.
  • Το είδος των αθλητικών παπουτσιών
    Υπάρχουν τρεις τύποι παπουτσιών για  τρέξιµο:

    • Παπούτσια για δροµείς µε χαµηλή ποδική καµάρα (overpronators), που είναι σχεδιασµένα να µειώνουν την κίνηση του ποδιού και να διατηρούν το πόδι σε ουδέτερη θέση
    • Παπούτσια για δροµείς µε φυσιολογική ποδική καµάρα
    • Παπούτσια µε εκτεταµένο προστατευτικό «µαξιλάρι» στο πέλµα για δροµείς µε κοιλοποδία

    Ανεξάρτητα από τον τύπο του παπουτσιού, τα περισσότερα παπούτσια «χάνουν» περίπου το µισό από το προστατευτικό τους πέλµα έπειτα από 400-800 χλµ. Για τον λόγο αυτό, προτείνεται η αλλαγή παπουτσιών κάθε 550-800 χλµ. τρεξίµατος.

    Τα minimal παπούτσια. ∆ροµείς µεγάλων αποστάσεων και µε αυξηµένο σωµατικό βάρος διατρέχουν µεγαλύτερο κίνδυνο να πάθουν κάποια κάκωση. Σε περίπτωση αλλαγής από κλασικό σε minimal παπούτσι, ο δροµέας θα πρέπει να αυξάνει την απόσταση που τρέχει προοδευτικά (η αύξηση να µην ξεπερνά τα 1,7 χλµ. ανά εβδοµάδα).

    Δροµείς µε σωµατικό βάρος  > 85 κιλά είναι προτιµότερο να αποφεύγουν τα minimal παπούτσια.

    Το ίδιο ισχύει και για δροµείς που παρουσιάζουν πόνο κατά τη διάρκεια του τρεξίµατος µε τη µεταβολή από κλασικά σε minimal παπούτσια.

  • Η κλίση του παπουτσιού (shoe drop ή τακούνι).  Οι δροµείς µε µικρή κλίση (τακούνι) µέχρι 0,6 mm παθαίνουν συχνότερα τραυµατισµούς σε σύγκριση µε αθλητές που φορούν υψηλότερης κλίσης παπούτσι.Περισσότερα κατάγµατα κόπωσης συµβαίνουν σε γυναίκες, ιδιαίτερα µε χαµηλή οστική πυκνότητα, διαταραχές της εµµήνου ρύσεως και κακή διατροφή (τριάδα της γυναίκας αθλήτριας).

Παράγοντες που βοηθούν στην πρόληψη των τραυµατισµών

  • Κατάλληλη διατροφή, µε επαρκή πρόσληψη πρωτεϊνών, θερµίδων και βιταµινών, αλλά και επαρκή επίπεδα βιταµίνης D και ασβεστίου
  • Ασκήσεις µυϊκής ενδυνάµωσης του κάτω άκρου (τετρακέφαλου, οπίσθιων µηριαίων κ.λπ.)
  • Προετοιµασία µε διατάσεις-ζέσταµα
    Παρότι είναι δύσκολο να εξαχθούν σαφή συµπεράσµατα ως προς τη χρησιµότητα της προετοιµασίας πριν από το τρέξιµο, οι περισσότεροι το προτείνουν για την αποφυγή τραυµατισµών.

Τραυµατισµοί ποδιού  (άκρου ποδός)

Οι αθλητικές κακώσεις του ποδιού αποτελούν µέχρι και το 20% των τραυµατισµών που παθαίνουν οι δροµείς και είναι οι πιο συχνές κακώσεις σε δροµείς αποστάσεων και µαραθωνοδρόµους.

Είναι αναµενόµενο να συµβαίνουν τέτοιες κακώσεις, αν αναλογιστούµε ότι σε κάθε βήµα οι δυνάµεις που ασκούνται από το έδαφος στο πόδι είναι πολλαπλάσιες του σωµατικού βάρους του ασθενούς. Οι πιο συχνές κακώσεις είναι τραυµατισµοί των µαλακών µορίων από υπέρχρηση που περιλαµβάνουν τους τένοντες και τις περιτονίες.

Πελµατιαία απονευρωσίτιδα

Αποτελεί την πιο συχνή αιτία πόνου του οπίσθιου πόδα στους δροµείς. Είναι συχνότερη σε µεγαλύτερης ηλικίας και σε παχύσαρκους ασθενείς. Το κύριο σύµπτωµα που θέτει τη διάγνωση είναι ο εντοπισµένος πόνος στο πέλµα του ποδιού, που εµφανίζεται κατά την έναρξη της φάσης αιώρησης στο περπάτηµα ή το τρέξιµο.

Η πάθηση µπορεί να οφείλεται:

  • Σε λάθη κατά την προπόνηση.
  • Σε εµβιοµηχανικά προβλήµατα του ποδιού, κυρίως ελαττωµένη ραχιαία (προς τα πάνω) κάµψη του ποδιού και των δακτύλων και αδυναµία των καµπτήρων του ποδιού και µεγάλο πρηνισµό ή υπτιασµό του ποδιού (βλαισοποδία-ραιβοποδία).

Τενοντίτιδες

Οι αθλητικές κακώσεις του ποδιού σε δροµείς περιλαµβάνουν πολλές φορές τραυµατισµούς σε τένοντες, µε συχνότερη την τενοντίτιδα του αχιλλείου. Άλλες τενοντίτιδες που συµβαίνουν είναι η τενοντίτιδα των περονιαίων, του οπίσθιου κνηµιαίου και του πρόσθιου κνηµιαίου τένοντα.

  • Η τενοντίτιδα του αχιλλείου παρατηρείται σε συχνότητα µέχρι 10% στους επίλεκτους αθλητές. ∆ροµείς µε περισσότερο από 10 έτη αθλητικής δραστηριότητας διατρέχουν µεγαλύτερο κίνδυνο.
    Η πιθανότητα εµφάνισης στη διάρκεια της ζωής ενός άνδρα δροµέα είναι 52%. 

    • Παράγοντες που ευνοούν την εµφάνιση της πάθησης είναι
    • η µειωµένη ευκαµψία του τένοντα,
    • ο υπερπρηνισµός του ποδιού,
    • ο µεγάλος υπτιασµός του ποδιού,
    • η βλαισότητα ή
    • η ραιβότητα της πτέρνας, που δυνητικά επηρεάζουν τις δυνάµεις στρέψης στον αχίλλειο.

    Η αύξηση της ταχύτητας µε την οποία γίνεται η προπόνηση ή η άσκηση σε επικλινές έδαφος (ανηφορικό, κατηφορικό), τα ακατάλληλα παπούτσια (παπούτσια για τένις αντί τρεξίµατος) ή τα φθαρµένα παπούτσια αποτελούν, επίσης, αιτιολογικούς παράγοντες.

    Οι ασθενείς συνήθως εµφανίζουν πόνο ή δυσκαµψία 2-6 cm πάνω από το οπίσθιο τµήµα της πτέρνας. Ο πόνος συχνά είναι σαν κάψιµο, αυξάνει µε τη δραστηριότητα και υποχωρεί µε την ανάπαυση. Συχνά παρατηρείται σε ασθενείς που αυξάνουν απότοµα την ένταση της άσκησής τους ή ασκούνται εντατικά για µεγάλο χρονικό διάστηµα. Η εφαρµογή επιθέµατος (πάτου) στην πτέρνα ή ειδικού διορθωτικού πέλµατος βοηθά στην αντιµετώπιση του προβλήµατος. 

  • Η τενοντίτιδα των περονιαίων µπορεί να είναι τραυµατική, συνήθως από ένα έξω διάστρεµµα της ποδοκνηµικής, ή να σχετίζεται µε υπέρχρηση του ποδιού σε συνδυασµό µε υπερβολικό πρηνισµό και αδυναµία των καµπτήρων του ποδιού.
  • τενοντοπάθεια του οπίσθιου κνηµιαίου είναι τραυµατισµός από υπέρχρηση του ποδιού και παρουσιάζεται έπειτα από απότοµη αύξηση στην ένταση της προπόνησης, ενώ σχετίζεται µε µειωµένη καµπτικότητα και υπερβολικό πρηνισµό του ποδιού.
  • Η τενοντίτιδα του πρόσθιου κνηµιαίου αποτελεί συχνή αιτία πρόσθιου πόνου στην ποδοκνηµική στους δροµείς και σχετίζεται, επίσης, µε απότοµη αύξηση στην ένταση της προπόνησης. Υπάρχει ευαισθησία στην ψηλάφηση του τένοντα και πιθανό οίδηµα στην πορεία του τένοντα µπροστά από την ποδοκνηµική.

Κάταγµα κόπωσης του σκαφοειδούς

Αυτά τα κατάγµατα κόπωσης είναι περισσότερο συνήθη στους δροµείς. Παρουσιάζονται µε συµπτωµατολογία παρόµοια µε άλλων καταγµάτων κόπωσης και εµφανίζουν ασαφή πόνο στο έσω τµήµα της ραχιαίας (πάνω) επιφάνειας του ποδιού και τοπική ευαισθησία κατά την ψηλάφηση του κατάγµατος.

Δύσκαµπτος µέγας δάκτυλος και βλαισός µέγας δάκτυλος (κότσι)

Το τρέξιµο δηµιουργεί µεγάλα φορτία στον πρόσθιο πόδα και µπορεί να προκαλέσει παραµορφώσεις και παθήσεις του µεγάλου δακτύλου του ποδιού, όπως ο δύσκαµπτος µέγας δάκτυλος και ο βλαισός µέγας δάκτυλος (κότσι). Ο δύσκαµπτος µέγας δάκτυλος θεωρείται µια εκφυλιστική πάθηση (φθοράς) της 1ης µεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης του µεγάλου δακτύλου που σχετίζεται:

Με ένα συγκεκριµένο τραυµατισµό (βίαιη υπερέκταση του µεγάλου δακτύλου που ονοµάζεται turf toe – δάκτυλο των γηπέδων)

Με επαναλαµβανόµενους µικροτραυµατισµούς, όπως συµβαίνουν µε το τρέξιµο

Με γενετική προδιάθεση.

Οι δροµείς µε δύσκαµπτο µεγάλο δάκτυλο είναι συνήθως µεγαλύτεροι από 30 ετών και εµφανίζουν πόνο στη ραχιαία επιφάνεια του µεγάλου δακτύλου. Η πάθηση καταλήγει σε µειωµένη ραχιαία (προς τα πάνω) έκταση του µεγάλου δακτύλου του ποδιού. Περίπου 60 µοίρες ραχιαία έκταση του ποδιού θεωρείται απαραίτητη για τη φυσιολογική βάδιση. Ορισµένοι δροµείς εµφανίζουν πόνο στο έξω τµήµα του ποδιού. Ο πόνος αυτός πιθανώς οφείλεται στη στήριξη στο έξω τµήµα του ποδιού κατά τη διάρκεια του τρεξίµατος στην προσπάθεια να αποφύγουν τη φόρτιση του µεγάλου δακτύλου.

Ωστόσο, παραµένει αδιευκρίνιστο αν το τρέξιµο είναι η αιτία του δύσκαµπτου µεγάλου δακτύλου ή αν επιβαρύνει συµπτώµατα που σχετίζονται µε άλλους παράγοντες. Παπούτσια µε στενό πρόσθιο τµήµα (toe box) µπορεί να οδηγήσουν σε αυτή την κατάσταση.

Ο βλαισός µέγας δάκτυλος (κότσι) οφείλεται σε διάφορους παράγοντες που σχετίζονται µε την ανατοµία και µε την εµβιοµηχανική του ποδιού. Οι ασθενείς συνήθως αναφέρουν παραµόρφωση του µεγάλου δακτύλου σε βλαισότητα που προκαλεί πόνο.

Στους δροµείς µε δύσκαµπτο µεγάλο δάκτυλο ή βλαισό µεγάλο δάκτυλο (κότσι) η συντηρητική αντιµετώπιση στοχεύει στον περιορισµό της κίνησης του µεγάλου δακτύλου (της 1ης µεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης) µε τη χρήση κατάλληλων παπουτσιών και τεχνικές για την αποφόρτιση του µεγάλου δακτύλου.

Προτείνονται παπούτσια βάδισης µε ευρύ το πρόσθιο τµήµα, σταθερή σόλα, κυρτό πέλµα και χαµηλό τακούνι. Τα παπούτσια τρεξίµατος πρέπει, επίσης, να είναι άνετα, µε ευρύ το πρόσθιο τµήµα και µε ειδικά διαµορφωµένα πέλµατα µε βάση το πελµατογράφηµα.

Παρακεταµόλη (Depon) ή αντιφλεγµονώδη µπορεί να χορηγηθούν για µικρή περίοδο για ανακούφιση από τον πόνο. Επίσης, η παγοθεραπεία µετά το τρέξιµο είναι βοηθητική.

Ενέσεις κορτικοστεροειδών µπορεί να γίνουν τοπικά και προσφέρουν ανακούφιση για κάποιο χρονικό διάστηµα σε ασθενείς µε δύσκαµπτο µεγάλο διάστηµα σε αρχόµενο στάδιο. Σε σοβαρές ή ανθεκτικές περιπτώσεις ο ασθενής πρέπει να απευθύνεται σε χειρουργό ποδιού για το ενδεχόµενο χειρουργικής θεραπείας.

Σησαµοειδίτιδα

Τα σησαµοειδή είναι οστά σε µέγεθος µπιζελιού που λειτουργούν ως τροχαλία για τους τένοντες και βοηθούν κατά τη φόρτιση (στήριξη) του ποδιού. Αυτά που εντοπίζονται στο πέλµα κάτω από το µεγάλο δάκτυλο (πελµατιαία επιφάνεια της 1ης µεταταρσιοφαλλαγικής άρθρωσης του µεγάλου δακτύλου) φλεγµαίνουν και προκαλούν δυσφορία και πόνο.

Φλεγµονή ή τραυµατισµός των σησαµοειδών, που βρίσκονται στο πέλµα αντίστοιχα µε την 1η µεταταρσιοφαλαγγική άρθρωση του µεγάλου δακτύλου, µπορεί να προκαλέσει πόνο στους δροµείς και ιδιαίτερα στους sprinters.

O πόνος επιδεινώνεται κατά τη βάδιση και ακόµα περισσότερο µε το τρέξιµο. Υπάρχει έντονη ευαισθησία στην ψηλάφηση και ο πόνος επιτείνεται κατά τη ραχιαία (προς τα πάνω) έκταση του µεγάλου δακτύλου.

Απεικονιστικός έλεγχος µε ακτινογραφία ή και µε µαγνητική τοµογραφία χρειάζεται για να ξεχωρίσει αν πρόκειται για σησαµοειδίτιδα ή κάταγµα κόπωσης.

Τόσο η σησαµοειδίτιδα όσο και τα κατάγµατα κόπωσης των σησαµοειδών είναι γενικά παραδεκτό ότι έχουν δύσκολη αντιµετώπιση.

Στην αρχή το πόδι ακινητοποιείται σε νάρθηκα για µια µικρή περίοδο, ενώ η αποχή από το τρέξιµο είναι παρατεταµένη.

Οι δροµείς µπορεί να χρησιµοποιούν άλλες εναλλακτικές µορφές άσκησης χωρίς φόρτιση (στήριξη) του ποδιού για να διατηρήσουν τη φυσική τους κατάσταση.

Ειδικά διαµορφωµένα πέλµατα έπειτα από πελµατογράφηµα ή ειδικά ενθέµατα ανακουφίζουν από την πίεση που εξασκείται στα σησαµοειδή, ενώ σε σοβαρές περιπτώσεις οι ενέσεις κορτικοστεροειδών (κορτιζόνης) αντιµετωπίζουν τη φλεγµονή.

Οι γυναίκες δροµείς θα πρέπει να αποφεύγουν τα ψηλά τακούνια. Παπούτσια µε άκαµπτη σόλα είναι συχνά υποβοηθητικά.

Κατάγµατα κόπωσης µεταταρσίων και µεταταρσαλγία

Τα κατάγµατα κόπωσης των µεταταρσίων έχουν, όπως και άλλα κατάγµατα µεταταρσίων, ύπουλη έναρξη και εµφανίζουν διάχυτο πόνο στον πρόσθιο πόδα και εντοπισµένη ευαισθησία κατά την ψηλάφηση του µεταταρσίου.

Πόνος στο πέλµα του πρόσθιου πόδα που δεν οφείλεται σε κάταγµα κόπωσης µεταταρσίου µπορεί να οφείλεται σε µεταταρσαλγία ή νεύρωµα Morton.

Ο όρος µεταταρσαλγία είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται στον πόνο που παρατηρείται στο «µήλο» του ποδιού (ball of the foot), που είναι η περιοχή αντίστοιχα µε τις κεφαλές των µεταταρσίων στο πέλµα. Η κατάσταση αυτή συχνά συσχετίζεται µε υπερπρηνισµό του ποδιού (βλαισοποδία) και κατάρρευση του εγκάρσιου τόξου της ποδικής καµάρας (πλατυποδία).

Η αντιµετώπιση περιλαµβάνει ειδικό ένθεµα (πάτο) που τοποθετείται αµέσως κεντρικότερα της περιοχής του πόνου ή ειδικά διαµορφωµένα πέλµατα έπειτα από πελµατογράφηµα.

Νεύρωµα Morton

Τα νευρώµατα αυτά οφείλονται σε οίδηµα ή σε σχηµατισµό ουλώδους ιστού στα πελµατιαία δακτυλικά νεύρα. Συνήθως, παρατηρούνται στο 3ο µεσοδακτύλιο διάστηµα, αλλά µπορεί να αναπτυχθούν και στο 2ο ή και το 4ο.

Η διαµετατάρσια ορογονοθυλακίτιδα (bursitis) αποτελεί φλεγµονή µε παρόµοια συµπτωµατολογία που θυµίζει νεύρωµα Morton.

Και στην περίπτωση αυτή, η συντηρητική θεραπεία περιλαµβάνει πέλµα υποστήριξης των µεταταρσίων, ειδικά διαµορφωµένα πέλµατα έπειτα από πελµατογράφηµα, αλλά και ασκήσεις ενδυνάµωσης των αυτόχθονων µυών του άκρου πόδα. Τα παπούτσια µε ευρύχωρο το πρόσθιο τµήµα (toe box) είναι επίσης βοηθητικά.

Σύνδροµο ταρσιαίου σωλήνα

Αποτελεί µια ασυνήθη αιτία πόνου στο πόδι από παγίδευση του οπίσθιου κνηµιαίου νεύρου ή των κλάδων του κατά την πορεία του πίσω από το έσω σφυρό.

Οι πιο συχνές αιτίες είναι κάποια τραυµατική κάκωση και οι συνέπειές της (σχηµατισµός ουλής) και οι επαναλαµβανόµενοι µικροτραυµατισµοί όπως συµβαίνουν κατά το τρέξιµο, ιδιαίτερα σε δροµείς που το πόδι τους κάνει υπερπρηνισµό (βλαισοποδία).

Οι ασθενείς παρουσιάζουν µούδιασµα και καυστικό άλγος σε όλο το πέλµα του ποδιού. Σε άλλες περιπτώσεις, τα ενοχλήµατα µπορεί να εντοπίζονται µόνο στην έσω επιφάνεια της πτέρνας και να θυµίζουν πελµατιαία απονευρωσίτιδα.

Το σύνδροµο ταρσιαίου σωλήνα συνήθως επιδεινώνεται µε το τρέξιµο ή κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τα κλινικά ευρήµατα σχετίζονται σχεδόν πάντα µε την αισθητικότητα (µούδιασµα και µειωµένη αίσθηση στο δέρµα), ενώ µυϊκή αδυναµία συµβαίνει σπάνια.

Τραυµατισµοί των νυχιών

Συµβαίνουν από επαναλαµβανόµενο τραύµα στο νύχι ή στην κοίτη του vυχιού. Στους δροµείς η κατάσταση αυτή λέγεται «νύχι του jogger» και συµβαίνει περισσότερο στο µεγάλο δάκτυλο. Το νύχι µπορεί να γίνει µαύρο εξαιτίας υπονύχιου αιµατώµατος ή να αποπέσει, ιδιαίτερα έπειτα από µεγάλες αποστάσεις, όπως σε µαραθώνιο.

Η κατάσταση αυτή πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί από ονυχοµυκητίαση και υπονύχιο µελάνωµα.

Η πάθηση οφείλεται σε παπούτσια που δεν εφαρµόζουν καλά. Εποµένως, τα αθλητικά παπούτσια για τρέξιµο πρέπει να έχουν κατάλληλη εφαρµογή στο πόδι και να αφήνουν ικανοποιητικό χώρο µπροστά για τα δάκτυλα, ειδικά για το µεγάλο. Επιπλέον, χρειάζεται κατάλληλη εφαρµογή του µέσου τµήµατος του παπουτσιού στο πόδι, ώστε να µην ολισθαίνει το πόδι µπροστά και να προσκρούει στο πρόσθιο τµήµα του παπουτσιού.

Φυσαλίδες τριβής

Προκαλούνται από συνεχή τριβή και πίεση στο δέρµα και συµβαίνουν συχνά σε δροµείς. Αποτελούν έναν από τους πιο συχνούς τραυµατισµούς, µαζί µε τα διαστρέµµατα και τις εκχυµώσεις (µελανιές). Συχνότερα παρατηρούνται στα δάκτυλα, στο «µήλο» του ποδιού (κεφαλές µεταταρσίων) και στην πτέρνα.

Για την αποφυγή του σχηµατισµού τους προτείνονται παπούτσια µε κατάλληλη εφαρµογή στο πόδι και κατάλληλες κάλτσες. Σε σηµεία ευαίσθητα στον σχηµατισµό φυσαλίδων προτείνεται η εφαρµογή ενός λιπαντικού ή προστατευτικού χάνζαπλαστ. Οι φυσαλίδες στις περισσότερες περιπτώσεις θα πρέπει να παραµένουν ακάλυπτες. Ωστόσο, σε µεγάλες φυσαλίδες θα πρέπει να παρακεντείται το υγρό και να αποφεύγεται η αθλητική δραστηριότητα.

Αντώνιος Παρτσινέβελος
Χειρουργός Ορθοπαιδικός,
Επιστηµονικός Συνεργάτης Βιοκλινικής Αθηνών

2018-07-18T15:50:42+00:00