H θέση της ενεργού επιτήρησης (active surveillance) ως αρχικής θεραπευτικής επιλογής στην αντιµετώπιση της νόσου.

H επιλογή της βέλτιστης θεραπείας για τον καρκίνο του προστάτη βασίζεται γενικά στα ιστολογικά χαρακτηριστικά και το στάδιο της νόσου, στην ηλικία και γενική υγεία του ασθενούς καθώς και στη στάθµιση των κινδύνων και ωφελειών (κόστος/όφελος) κάθε θεραπευτικής µεθόδου.

Η αξιολόγηση της βαρύτητας επιµέρους παραµέτρων, όπως η ποιότητα ζωής σε σχέση µε το λειτουργικό αποτέλεσµα (π.χ. εγκράτεια ούρων, στυτική λειτουργία), το προσδοκώµενο ογκολογικό αποτέλεσµα (έλεγχος του καρκίνου), τα συνυπάρχοντα προβλήµατα υγείας (συν-νοσηρότητα) και οι προτεραιότητες του ατόµου, αποτελούν τους κύριους άξονες στους οποίους στηρίζεται η λήψη της πολύ προσωπικής αυτής απόφασης από τον καλά ενηµερωµένο ασθενή.

Στην κλινική πράξη, κατά τον σχεδιασµό της θεραπείας σηµαντική βαρύτητα έχει η οµάδα κινδύνου της νόσου στην οποία εξατοµικευµένα ανήκει ο ασθενής. Η κατηγοριοποίηση αυτή, που γίνεται µε βάση το ειδικό προστατικό αντιγόνο (PSA), τα ευρήµατα της δακτυλικής εξέτασης (∆Ε), της βιοψίας και του απεικονιστικού ελέγχου (Αξονική/Μαγνητική τοµογραφία, σπινθηρογράφηµα) του προστάτη, αποτελεί τρόπο κατά το δυνατόν ακριβέστερου προσδιορισµού της βαρύτητας της κατάστασης και καθορισµού της επιθετικότητας της θεραπείας.

Γενικά, διακρίνονται τρεις κύριες οµάδες κινδύνου µε διαφορετικές επιλογές θεραπείας εκάστη:

1/ Οµάδα χαµηλού κινδύνου:

Ο όγκος περιορίζεται στον προστάτη, το PSA είναι <10 ng/ml και είναι χαµηλού βαθµού ιστολογικής κακοήθειας (Gleason score 6). Aναγνωρίζεται επίσης ένα υποσύνολο εξαιρετικά αργά αναπτυσσόµενων όγκων που ονοµάζονται «πολύ χαµηλού κινδύνου», όπου λιγότερα από 3 δείγµατα ιστών βιοψίας περιέχουν καρκινικά κύτταρα και ο καρκίνος δεν ανιχνεύεται από τη ∆Ε.

2/ Οµάδα ενδιάµεσου κινδύνου:

Ο όγκος περιορίζεται στον προστάτη, το PSA είναι 10-20 ng/ml ενδιάµεσου βαθµού κακοήθειας (Gleason score 7). Η κατηγορία αυτή συχνά υποδιαιρείται σε «ευνοϊκό» και «δυσµενή» ενδιάµεσο κίνδυνο.

3/ Οµάδα υψηλού κινδύνου:

Ο όγκος εκτείνεται πέραν των ορίων του προστάτη, το PSA >20 ng/ml και ο βαθµός ιστολογικής κακοήθειας είναι υψηλός (Gleason score 8-10).

Υπάρχει επίσης ένα υποσύνολο που ονοµάζεται «πολύ υψηλός κίνδυνος» και συνίσταται από καρκίνο που έχει επεκταθεί στα εγγύς όργανα, όπως σπερµατοδόχους κύστεις, ορθό, ουροδόχο κύστη, ή υπάρχουν πολλαπλά δείγµατα βιοψίας µε όγκο χαµηλής διαφοροποίησης (υψηλού δυναµικού κακοήθειας).

Η ως άνω κατηγοριοποίηση σε οµάδες κινδύνου, αν και αποτελεί πολύτιµο εργαλείο διαχείρισης ασθενών µε καρκίνο προστάτη, εντούτοις δεν είναι σε θέση µε απόλυτη ακρίβεια να προβλέψει την εξέλιξη της νόσου, δηλαδή τις απόλυτες πιθανότητες υποτροπής και τοπικής ή συστηµατικής επέκτασης (µετάσταση). Για τον λόγο αυτό, βρίσκονται σε εξέλιξη προσπάθειες βελτίωσης της προβλεπτικής τους ικανότητας µε στόχο την ακριβέστερη διάκριση µεταξύ µορφών καρκίνου µε δυνητικά θανατηφόρο έκβαση και αυτών µε µακρόχρονη ήπια εξελικτική πορεία.

Συχνά, όταν σε έναν άνδρα γνωστοποιείται η διάγνωση καρκίνου του προστάτη, την πρώτη, αυθόρµητη, φυσιολογική και απόλυτα κατανοητή αντίδραση αποτελεί η εκδήλωση της έντονης επιθυµίας του για άµεση εκρίζωση της νόσου. Ωστόσο, αν και η λέξη «καρκίνος» ηχεί γενικά δυσοίωνα, θα πρέπει πάντα να τονίζεται το γεγονός ότι δεν είναι όλες οι µορφές καρκίνου του προστάτη όµοιες, αλλά διαφέρουν στην επιθετικότητα και στις πιθανότητες επέκτασης.

Ετσι, αξιόλογο ποσοστό ασθενών δεν ωφελείται σηµαντικά από άµεσους επιθετικούς θεραπευτικούς χειρισµούς όπως η χειρουργική επέµβαση (ριζική προστατεκτοµή) ή η ακτινοθεραπεία, ενώ έχει διαπιστωθεί ότι όταν η νόσος είναι χαµηλού βαθµού κακοήθειας, βραδέος ρυθµού ανάπτυξης και περιορισµένη εντός του οργάνου, την καλύτερη άµεση θεραπευτική προσέγγιση ενδέχεται να αποτελεί η βάσει συγκεκριµένου πρωτοκόλλου παρακολούθηση/επίβλεψη της διαχρονικής εξέλιξης του καρκίνου, στρατηγική γνωστή ως Ενεργός Επιτήρηση (ΕΕ) (Active Surveillance).

Tι είναι η Ενεργός Επιτήρηση – Κεντρική ιδέα ανάπτυξης

Η Ενεργός Επιτήρηση (Active Surveillance) αποτελεί κατ’ ουσίαν µορφή θεραπευτικής στρατηγικής -και όχι «µη θεραπεία»- που αποβλέπει στην αποφυγή µη αναγκαίων επεµβατικών θεραπευτικών χειρισµών σε ασθενείς που δεν τους έχουν άµεσα ανάγκη και στην παροχή τους µόνο εάν µελλοντικά καταστούν πράγµατι αναγκαίοι. Περιλαµβάνει τη στενή παρακολούθηση -µέσω αυστηρής εφαρµογής κατάλληλα προσχεδιασµένου προγράµµατος επιτήρησης- της διαχρονικής εξέλιξης της πορείας χαµηλού κινδύνου, κλινικά εντοπισµένου και όχι απειλητικού για τη ζωή καρκίνου του προστάτη και την ενδεχόµενη ενεργοποίηση επεµβατικών µορφών θεραπείας εφόσον η νόσος, µε βάση προκαθορισµένες παραµέτρους, αποκτήσει απειλητικά χαρακτηριστικά, εξακολουθεί όµως να παραµένει δυνητικά ιάσιµη.

Το πλεονέκτηµα της τακτικής αυτής είναι ότι µειώνει την υπερβολική θεραπεία (overtreatment) µε την αποφυγή επεµβατικών ενεργειών (ριζική προστατεκτοµή, ακτινοθεραπεία) σε άνδρες µε βραδέως αναπτυσσόµενο καρκίνο του προστάτη που έτσι µπορεί να αποφύγουν, τουλάχιστον προσωρινά, πιθανές επιπλοκές µε δυσµενείς επιδράσεις στην ποιότητα ζωής του ατόµου, όπως ακράτεια ούρων, αιµορραγία από το ορθό, στυτική δυσλειτουργία, χωρίς να δηµιουργηθούν προϋποθέσεις δυσµενούς εξέλιξης της κατάστασης. Η κεντρική ιδέα ανάπτυξης της µεθόδου βασίζεται στην παρατήρηση ότι είναι ελάχιστα πιθανό χαµηλού κινδύνου καρκίνος του προστάτη να επηρεάσει αρνητικά το προσδόκιµο επιβίωσης του ατόµου καθώς, σύµφωνα µε τεκµηριωµένα δεδοµένα, η πλειονότητα των ανδρών µε τοπικά περιορισµένο και βραδέος ρυθµού ανάπτυξης καρκίνο εµφανίζουν µικρές πιθανότητες επέκτασης και θνησιµότητας συνεπεία της νόσου, ενώ δεν φαίνεται να ωφελούνται σηµαντικά από την εφαρµογή επεµβατικών θεραπειών.

Πράγµατι, από τους 10 συχνότερους καρκίνους, ο καρκίνος του προστάτη είναι ο µόνος στον οποίο πολλοί ασθενείς (ένα τρίτο ≈32%) έχουν νόσο που αναπτύσσεται µε αργό ρυθµό σε βαθµό που να µη δικαιολογεί επιθετική άµεση θεραπεία. Αντιπροσωπευτικό παράδειγµα αποτελεί η µορφή καρκίνου ιστολογικού βαθµού κακοήθειας Gleason score 6 (παράµετρος χαµηλού κινδύνου), η πλειονότητα των οποίων εµφανίζει σηµαντικά χαµηλό µεταστατικό δυναµικό, µη απειλητικό για τη συνολική επιβίωση του ασθενούς, καθώς στη µορφή αυτή δεν διαπιστώνονται οι χαρακτηριστικές γονιδιακές (χρωµοσωµιακές) βλάβες που παρατηρούνται σε λανθάνουσα, υψηλού κινδύνου κακοήθεια.

Μελέτες µακρόχρονης παρακολούθησης ασθενών µε χαµηλού κινδύνου προστατικό καρκίνο που εντάχθηκαν σε πρόγραµµα Ενεργού Επιτήρησης καταδεικνύουν αξιοσηµείωτα χαµηλά ποσοστά προόδου της νόσου 10-15 έτη µετά την αρχική διάγνωση, καθώς 2%-3% εµφάνισαν αποµακρυσµένη µεταστατική νόσο ενώ η συνολική θνησιµότητα ήταν χαµηλή (<7%). Όπως προκύπτει από τα δεδοµένα αυτά, δεν θα πρέπει να παραβλέπεται κατά την ενηµέρωση των ασθενών ότι -έστω και πολύ µικρό (≤3%)- υπάρχει ποσοστό ασθενών µε χαµηλού κινδύνου νόσο που θα εµφανίσουν σηµεία προόδου της νόσου (τοπική επέκταση, µετάσταση), εξέλιξη που ενδεχοµένως η εφαρµογή αρχικής επεµβατικής θεραπείας θα µπορούσε να αποτρέψει.

Ενδείξεις εφαρµογής – επιλογή κατάλληλων υποψηφίων

Όπως και µε τις άλλες µορφές θεραπείας του προστατικού καρκίνου, θεωρείται αναγκαία προϋπόθεση η από κοινού (µεταξύ ασθενούς και ιατρού) λήψη τελικής απόφασης για τον τρόπο αντιµετώπισης. Προκειµένου για την Ενεργό Επιτήρηση, οι ασθενείς θα πρέπει να σταθµίζουν προσεκτικά τον δυνητικό περιορισµό της ποιότητας ζωής συνεπεία επιπλοκών µετά επεµβατικούς χειρισµούς σε σχέση µε τις πιθανότητες απώλειας του «παράθυρου ευκαιρίας» ίασης χωρίς επιθετική θεραπεία.

Η εκτίµηση του κινδύνου επέκτασης της νόσου και των πιθανοτήτων θανάτου από καρκίνο του προστάτη βασίζεται σε κλινικο-εργαστηριακά δεδοµένα όπως: Τα ιστολογικά χαρακτηριστικά του όγκου (Gleason score) που προκύπτουν από τη βιοψία προστάτη, τα επίπεδα PSA ορού αίµατος, τα ευρήµατα της δακτυλικής εξέτασης του προστάτη (ψηλαφητή ή όχι σκληρία ύποπτη για κακοήθεια) και του απεικονιστικού ελέγχου (Αξονική/Μαγνητική Τοµογραφία, σπινθηρογράφηµα οστών) καθώς και τις ενδείξεις της Πολυπαραµετρικής Μαγνητικής τοµογραφίας προστάτη που επιτρέπει πλέον ευκρινή εντόπιση στον προστάτη αδένα περιοχών µε χαρακτηριστικά συµβατά µε παρουσία πιθανού καρκινώµατος, συµβάλλοντας έτσι στην ακριβέστερη λήψη βιοψιών.

Σύµφωνα µε τις διεθνείς Κατευθυντήριες Οδηγίες Ουρολογικής Ογκολογίας, ένας ασθενής θεωρείται κατάλληλος υποψήφιος για ένταξη σε πρόγραµµα Ενεργού Παρακολούθησης και µπορεί να επιλέξει να αναβάλει κατ’ αρχήν ριζική θεραπεία του καρκίνου του προστάτη, εάν πληροί τα ακόλουθα κριτήρια:

1/ Ο καρκίνος είναι µικρού µεγέθους, εντοπίζεται εντός των ορίων του προστάτη και η βιοψία καταδεικνύει ότι δεν έχει επιθετικά χαρακτηριστικά (χαµηλού κινδύνου και ιστολογικού βαθµού κακοήθειας νόσος: Gleason score 6 ή [σπανιότερα] ευνοϊκού – ενδιάµεσου κινδύνου νόσο [Gleason score 7])

2/ Τα επίπεδα PSA αίµατος είναι <10 ng/ml

3/ Ο ασθενής δεν έχει συµπτώµατα απορρέοντα από τον καρκίνο και αποδέχεται να ζει παρακολουθώντας τη νόσο χωρίς να επηρεάζεται σηµαντικά η ποιότητα της ζωής του, καθώς εκτιµά ότι ο επηρεασµός αυτός είναι ήσσονος βαρύτητος σε σχέση µε αυτόν που ενδεχοµένως προέκυπτε από πιθανές επιπλοκές τοπικής θεραπείας.

4/ Το προσδόκιµο επιβίωσης του ατόµου είναι αρκετά µεγάλο ώστε να µπορεί να ωφεληθεί από τοπική θεραπεία εάν αυτό απαιτηθεί στη συνέχεια

5/ Ο ασθενής αντιµετωπίζει επί του παρόντος άλλα σοβαρά προβλήµατα υγείας (π.χ. καρδιοπάθεια, υπέρταση, αρρύθµιστος σακχαρώδης διαβήτης) που αναµένεται να βελτιωθούν

Τέλος, εξειδικευµένα γονιδιακά tests (Decipher, Oncotype Dx® Prostate, Prolaris®), εφαρµοζόµενα σπανιότερα επί του παρόντος, µπορεί να συµβάλουν στην επιλογή των κατάλληλων ασθενών.

Ηλικία – Προσδόκιµο ζωής – Συννοσηρότητα – Προσεκτική Αναµονή

Το προσδόκιµο επιβίωσης αποτελεί παράµετρο που θα πρέπει να λαµβάνεται υπ’ όψιν, καθώς η ΕΕ θεωρείται καλή επιλογή για τους ασθενείς εκείνους που εκτιµάται ότι θα ζήσουν τουλάχιστον 10 έτη, προκειµένου να έχουν όφελος από την εφαρµογή τοπικών θεραπειών εφόσον ο καρκίνος παρουσιάσει επιθετικά χαρακτηριστικά. Η συννοσηρότητα (συνυπάρχουσες παθολογικές καταστάσεις και θεραπείες) εκτιµάται ότι έχει µεγαλύτερη βαρύτητα από ό,τι η χρονολογική ηλικία του ατόµου, καθώς αύξησή της συνδέεται µε αυξηµένο κίνδυνο θανάτου από αίτια µη σχετιζόµενα µε τον προστατικό καρκίνο.

Γενικά, για άνδρες µε βραχύ προσδόκιµο επιβίωσης, η προσεκτική αναµονή (Watchful Waiting) αποτελεί κατά τεκµήριο την καταλληλότερη επιλογή, καθώς έτσι δεν επηρεάζεται η ποιότητα ζωής, ενώ για νεότερους άνδρες µε µεγάλο εκτιµώµενο προσδόκιµο επιβίωσης, µε ανησυχία για επιπλοκές όπως η ακράτεια ούρων και η στυτική δυσλειτουργία και που πληρούν τα κριτήρια ένταξης σε πρόγραµµα ΕΕ, η παραµονή σε αυτό για όσο το δυνατόν µεγαλύτερο χρονικό διάστηµα θεωρείται η προσφορότερη λύση.

Ο όρος «Προσεκτική Αναµονή» (Watchful Waiting) αναφέρεται στη συντηρητική (µη επιθετική), και χωρίς πρόθεση ίασης, αντιµετώπιση ασθενών που εξ αρχής κρίνονται ακατάλληλοι για ριζική θεραπεία, παρακολουθούνται χωρίς τήρηση προκαθορισµένου πρωτοκόλλου περιοδικού κλινικο-εργαστηριακού ελέγχου σε αντίθεση µε την ενεργό παρακολούθηση και εφόσον εµφανίσουν συµπτώµατα συνεπεία τοπικής ή συστηµατικής (µεταστάσεις) επέκτασης της νόσου, λαµβάνουν «παρηγορητική» θεραπεία σε µια προσπάθεια κατά το δυνατόν καλύτερης διασφάλισης της ποιότητας της ζωής τους.

Η τακτική αυτή εφαρµόζεται κυρίως (ισχυρός βαθµός σύστασης σύµφωνα µε τις κατευθυντήριες οδηγίες) σε µεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς µε βραχύ προσδόκιµο επιβίωσης (≤5 ετών) και πολλαπλά συνυπάρχοντα προβλήµατα υγείας στους οποίους εκτιµάται ότι η ριζική θεραπεία µε τις πιθανές επιπλοκές της ή η Ενεργός Επιτήρηση µε αυστηρή εφαρµογή προγράµµατος ελέγχου θα προκαλούσε περισσότερο βλάβη παρά όφελος.

Αντενδείξεις

Ασθενείς που αναπτύσσουν αγχώδεις αντιδράσεις ή άλλες ψυχολογικές διαταραχές ως συνέπεια υποχρεωτικής συµβίωσης µε καρκίνο για τον οποίο δεν έχουν λάβει θεραπευτική αγωγή, όπως και άνδρες µε επιβαρυµένο οικογενειακό ιστορικό εµφάνισης επιθετικού (µεταστατικού) καρκίνου του προστάτη, συνιστάται να αποκλείονται από τη συµµετοχή τους σε πρόγραµµα ΕΕ, ακόµη και όταν εµφανίζουν νόσο πολύ χαµηλού κινδύνου.

∆ιαδικασία εφαρµογής – Πρωτόκολλο παρακολούθησης

Τους κύριους πυλώνες του προγράµµατος Ενεργού Επιτήρησης αποτελούν οι µετρήσεις των επιπέδων PSA, η ψηλάφηση (δακτυλική εξέταση), η βιοψία και η πολυπαραµετρική µαγνητική τοµογραφία του προστάτη, που διενεργούνται επαναλαµβανόµενα ανά τακτά, προκαθορισµένα χρονικά διαστήµατα. Οι διεθνείς Κατευθυντήριες Οδηγίες Ουρολογικής Ογκολογίας συνιστούν το ακόλουθο σχήµα περιοδικού ελέγχου ασθενών:

Μέτρηση PSA testing κάθε τρεις µε έξι µήνες

∆ακτυλική εξέταση προστάτη ανά εξάµηνο

Βιοψία προστάτη 12 µήνες µετά τη διάγνωση και στη συνέχεια ανά 2-5 έτη

∆ιενέργεια πολυπαραµετρικής µαγνητικής τοµογραφίας προστάτη (mpMRI) κάθε 1-2 έτη, ανάλογα µε την κλινική κρίση των θεραπόντων

Εάν από τα ευρήµατα του ανωτέρω ελέγχου προκύψουν ενδείξεις τάσης επέκτασης του καρκίνου (αρχίζει να γίνεται επιθετικός), όπως για παράδειγµα επί αυξήσεως του Gleason score ή σταθερά αυξανοµένων τιµών PSA σε διαδοχικές µετρήσεις, διακόπτεται το πρόγραµµα επιτήρησης και ο ασθενής λαµβάνει ριζική τοπική θεραπεία (χειρουργική ή/και ακτινοθεραπεία), µε σκοπό την εκρίζωση της νόσου.

Έκβαση-αποτελέσµατα προγράµµατος Ενεργού Επιτήρησης

Από την ανάλυση δεδοµένων µελετών αρκετών σειρών ασθενών µε εντοπισµένη νόσο που ακολούθησαν πρόγραµµα Ενεργού Επιτήρησης προκύπτει ότι τα µακροπρόθεσµα αποτελέσµατα αυτής της µεθόδου είναι εξαιρετικά καλά και συγκρίσιµα µε αυτά της ριζικής τοπικής θεραπείας (χειρουργική επέµβαση, ακτινοθεραπεία). Μετά δεκαετή παρακολούθηση τόσο η ειδική του καρκίνου επιβίωση όσο και η συνολική επιβίωση βρέθηκε ότι είχαν τα ίδια σχεδόν ποσοστά τόσο σε αυτούς που έλαβαν τοπική θεραπεία (99%) όσο και σε εκείνους υπό ΕΕ (98,8%), ενώ διαπιστώθηκε χαµηλός κίνδυνος εξωπροστατικής επέκτασης του καρκίνου, τοπικής ή αποµακρυσµένης (µετάσταση) που δεν διέφερε σηµαντικά µεταξύ των δύο µορφών θεραπείας (4%-10% στην οµάδα ΕΕ σε σύγκριση µε 2,6%-5% στην οµάδα τοπικής θεραπείας), καθώς επίσης και ότι ο κίνδυνος θανάτου συνεπεία καρκίνου του προστάτη ήταν ιδιαίτερα χαµηλός (0,5%-1%).

Από τα ευρήµατα αυτά, συνάγεται το συµπέρασµα ότι η ενεργός επιτήρηση στους κατάλληλα επιλεγµένους ασθενείς είναι πρακτικά το ίδιο αποτελεσµατική, ασφαλής και µε διάρκεια όπως και οι επιθετικής µορφής θεραπείες του καρκίνου του προστάτη. Περίπου το ένα τρίτο (20% – 50%) των ασθενών που τέθηκαν σε ΕΕ επανακατηγοριοποιήθηκαν (reclassified) κατά τη διάρκεια δεκαετούς παρακολούθησης και οι πλείστοι εξ αυτών έλαβαν τελικά ριζική τοπική θεραπεία, συνεπεία κυρίως αναβάθµισης του ιστολογικού βαθµού κακοήθειας και σταδίου επέκτασης της νόσου (εµφάνιση «επιθετικών» χαρακτηριστικών) αλλά και µεταστροφής της γνώµης/επιθυµίας µέρους των ασθενών που θεώρησαν την προοπτική περαιτέρω συµβίωσης µε τον καρκίνο του προστάτη σοβαρά ψυχοφθόρο.

Αναφορικά µε την ποιότητα ζωής και λαµβάνοντας υπ’ όψιν διαταραχή της από επιπλοκές όπως η ακράτεια ούρων και η στυτική δυσλειτουργία, βρέθηκε ότι διατηρείται σηµαντικά καλύτερα στους ασθενείς υπό ΕΕ σε σύγκριση µε αυτούς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική θεραπεία ή ακτινοθεραπεία. Και αυτό παρά το γεγονός ότι, εκτός από την ανησυχία που προκαλεί η µικρή (αλλά υπαρκτή) πιθανότητα να διαφύγει λανθάνουσα εξέλιξη του καρκίνου και το ότι η ποιότητα ζωής των ασθενών µπορεί να επηρεασθεί από τις επαναλαµβανόµενες βιοψίες προστάτη µε τις δυνητικές επιπλοκές όπως φλεγµονή (<1% σοβαρή) και αιµορραγία (στα ούρα, σπέρµα, κόπρανα), οι ασθενείς συγκριτικά εκλαµβάνουν την ενόχληση που απορρέει από τη διαδικασία της ΕΕ ως ήσσονος βαρύτητας.

Συµπέρασµα

Τα τελευταία χρόνια η ιδέα της Ενεργού Επιτήρησης κερδίζει ολοένα περισσότερο έδαφος ως εφικτή και αποδεκτή εναλλακτική επιλογή στην αντιµετώπιση του χαµηλού κινδύνου καρκίνου του προστάτη, µεταξύ ασθενών που δεν επιθυµούν ή δεν είναι σε θέση να υποβληθούν σε ριζική τοπική θεραπεία της νόσου.

Ισχυρό πλεονέκτηµα της µεθόδου έναντι των καθιερωµένων µορφών θεραπείας (ριζική προστατεκτοµή, ακτινοθεραπεία) αποτελεί το σηµαντικά µικρότερο ποσοστό εµφάνισης επιπλοκών (ακράτεια ούρων, στυτική δυσλειτουργία) που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Το δεδοµένο αυτό, σε συνδυασµό µε το ότι οι πιθανότητες εµφάνισης µεταστατικής νόσου ή τελικά θανάτου είναι εξαιρετικά µικρές, καθιστά την Ενεργό Επιτήρηση προτιµώµενη αρχική επιλογή αντιµετώπισης σηµαντικού ποσοστού περιπτώσεων καρκίνου του προστάτη, τοπικά εντοπισµένου και χαµηλού κινδύνου εξάπλωσης.